Argentinië

PATAGONIE

Huemules is de dichtstbijzijnde grensovergang en nietsvermoedend beginnen we aan onze Argentijnse trip via de beroemde en beruchte Ruta 40. Ook hier eerst een schoon staaltje van bureaucratie: twee keer loket voor douane Chili en twee keer loket voor douane Argentinië, gelukkig in hetzelfde gebouw. We krijgen onze vier stempels en we mogen beschikken. Wel vreemd dat we hier zo goed als alleen zijn, toeristen zie je hier niet meer. Even verder strekt zich een eindeloze grindweg uit door de eindeloze pampa’s. De grindweg lijkt even te moeilijk om erdoor te rijden en we doen een local stoppen om te vragen hoelang deze weg is. Hij legt ons uit dat er werken aan deze weg bezig zijn maar dat verderop ook de grindweg nog 200 km tja … gewoon grindweg is. De normaalste zaak hier in Argentinië. Voor ons wordt dit een lange hobbelige rit waar we achteraf nog veel geniet van hebben. Op het moment zelf wordt de aandacht afgeleid door emoes en lama’s die het faunagedeelte voor hun rekening nemen. Na zo’n 200 km hobbelen zijn we echt heel blij als we asfalt zien maar ook hier zitten grote en diepe potholes in de weg en is dit nog altijd geen ontspannen rit. In het dorpje Perito Moreno vinden we een SIM kaart voor een maand aan de democratische prijs van 6 dollar. In het hotelletje hier ondervinden we nog eens hoe dun muren kunnen zijn maar als Vince zijn stem verheft, keert de rust vrij snel terug.  Vroeg ontbijt en maken dat we in de auto zitten, ons doel is het Perito Moreno gletsjer, dus niet te verwarren met het dorpje. De ochtendstond heeft goud in de mond. Prachtige blauwe lucht boven de pampa’s. En overal groepjes lama’s langs de weg, helaas hier en daar ook een kadaver. Ook een zeldzame woestijnvos steekt rustig de weg over. Geen straal bereik in deze woestijnachtige steppe. Nooit eerder zagen we zo’n verlaten en uitgestrekt landschap. Machtig mooi zegt Vince dikwijls terwijl hij goed moet opletten voor de putten in de weg. We tanken nog in Bajo Caracoles, een nederzetting langs de weg met 10 huizen en een paardenkop. We moeten zoeken naar de pomp en betalen in woekerdollars, hier zien ze niet veel toeristen. Moe maar gelukkig komen we aan in El Calafate, gezellig stadje met alles erop en eraan. Het is vandaag vrijdag 31 januari als we naar het gletsjerfenomeen Perito Moreno vertrekken. Hier heeft Vince maanden naar uitgekeken en nu is het eindelijk zover. Zelf stond ik niet stil bij de pracht van dit fenomeen tot ik in de buurt kwam omdat ik gewoon bezig was met alle andere indrukken van onze wereldreis. Het spektakel begint ook eigenlijk al op route 11 naast het Lago Argentino richting Parque Perito Moreno Glacier, 40 km door de Patagonische steppe om in de “Bocht der Zuchten” of de “Curva de los Suspiros” overvallen te worden door het eerste panoramische zicht op deze wereldberoemde gletsjer. Het is nog vroeg en de parkings zijn nog leeg. We wandelen langs de paadjes naar het natuurwonder dat we al ver horen kraken. Na enkele uren genieten van dit puur stuk natuur keren we schuifelend terug. Dit is een mijlpaal vanuit verschillende standpunten: een hoogtepunt van de reis maar ook bijna het einde van de reis. Het is ondertussen 3 maanden geleden dat we in Europa waren. En voor deze gletsjer hebben we ettelijke uren ruwe grindweg door de pampa’s gedaan die we nu ook terug moeten doen. Ook nog een speciale vermelding voor de oersterke goed gecamoufleerde grijze schapen die het moeten doen met uitgestrekte zij het ook schrale pampa’s. En niet te vergeten de roze flamingo’s en zwarthalszwanen in de kleine vijvers langs de weg. Na het eerste deel van onze terugweg komen we zo goed als zonder benzine aan in Puerto Santa Cruz. Na enig zoekwerk en bellen vinden we ons verblijf. Gelukkig spreek ik een mondje Spaans maar ik moet wel rekening houden met een andere uitspraak. Zo spreken ze “calle” hier uit als “casje” … goed luisteren dus en veel lachen, dat helpt ook. We worden overtuigd om naar Parqué Nacional Monte Leon te gaan door de eigenaar van het aparthotel. Hij verzekert ons dat de kolonie pinguïns er momenteel aan het broeden is. Uit nieuwsgierigheid gaan we dan maar een kijkje nemen, we hebben immers geen ongelooflijk strakke agenda. Het is hier niet goed aangeduid en alweer is hier geen kat te bespeuren. We doen zelf de hekkens open en dicht en dan komen we in een andere wereld terecht na enkele kilometers. Indrukwekkend mooi en na even zoeken vinden we ook het pad naar de kolonie pinguïns. Eerste waarschuwing: niet alleen wandelen. Tweede waarschuwing: opletten voor puma’s en advies voor het geval we (on)geluk hebben. Onze stap versnelt toch lichtjes en even verder zien we dode pinguïns langs het paadje. Blijkt dat de zwakste dieren aan de uitkant van de kolonie het snelst ten prooi vallen aan roofdieren. En dan weten we even niet waar eerst te kijken. Overal maar dan ook overal zien we pinguïns. Onder elke duinengrasstruik zien we oudere vogels met een groot jong. Hier zit een kolonie van 20.000 pinguïns waarvan overdag de meeste in zee zitten, wat moet het dan wel zijn als ze hier allemaal aanwezig zijn. Op het strand staan honderden vogels te waggelen langs de kustlijn. Toeschouwers moeten echter aan de duinenrand in de uitkijkpost blijven om dit allemaal te kunnen bewonderen. We blijven hier zitten met enkele professionele fotografen (zo ziet het er toch uit). Ook onder de houten uitkijkpost schuilen enkele dieren, totaal onbevreesd. Deze dieren hebben totaal geen angst en de nieuwsgierigheid blijkt ook totaal wederzijds te zijn. We zitten in National Geographic Live, beter wordt het niet. En ook hier is niemand… enkele rangers en fotografen niet te na gesproken.
We zetten onze rit verder in Argentijns Patagonië en staan wederom versteld van de immens weidse vlaktes. Even later doen 2 mannen ons stoppen en aanschouwen we de oversteek van een paar duizend schapen met behulp van ruiters, brommers en honden. We raken aan de praat met de mannen en al lachend zegt hij dat het 20.000 schapen zijn, blijken er uiteindelijk toch een 1000-tal die geoormerkt moeten worden. De herder zelf staat er wat verlegen bij, zonder voortanden en op versleten espadrilles maar wel met een grote lach. Het is een ander leven en ik sta er toch even heel bewust bij stil hoe verschillend een leven kan zijn. Maar Caleta Olivia wacht op ons voor de nacht en als we het dorp binnen rijden zien we eens te meer hoe belangrijk petroleum hier is om maar te zwijgen over de oliepompen in de pampa’s. We rijden langs een open stort met een prachtige oceaan recht voor ons, de tegenstelling is groot. Volgende ochtend verder langs de ruwe kust van de Zuidelijke Atlantische Oceaan. Even dachten we orka’s te zien maar het blijken rotsen en wilde golven te zijn! Korte stop in Esquel waar Vince aan de praat raakt met een lokale spraakwaterval die het helemaal niet erg vindt dat Vince niet alles verstaat maar Vince heeft wel begrepen dat we naar het lokale Suiza gaan bij ons volgende stop in El Bolson. Een hotelkamer met zicht op de bergen went nooit. Bovendien is El Bolson the place to be voor hippe jeugd en hippies. Het is kermis in de hel als we via de grensovergang in Bariloche terugkeren naar Chili. Het regent pijpenstelen en hier is veel volk aan de Paso Antonio Samore. En bovendien een administratief gedoe met stempels maar het verloopt zo vlot als mogelijk. En dan nog eens de auto leegmaken en volledige controle van de bagage inclusief snuffelhond. Grens Argentinië is goed verlopen en even verderop nog eens 4 stempels voor de grens van Chili. Travel teaches tolerance. Via de Camino de los 7 Lagos rijden Chili verder binnen richting Puerte Montt om de volgende dag naar Buenos Aires te reizen. We zoeken en vinden een gezonde hap bij Mammaterra. Het is ook druk in Puerte Montt en bovendien krijg ik toch wel een vorm van stress als ik denk dat we bijna naar huis, naar de echte wereld, moeten. Na deze reis zal alles anders zijn, snel gezegd of geschreven maar het is gewoon zo.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

BUENOS AIRES

We staan te vroeg op en moeten de bewaker van de parking nog wakker maken. Tijd om onze Mahindra Jeep af te geven die ons veilig over grindwegen vol putten gevoerd heeft. Als we nu nog eens ‘fin de pavimento’ zien staan, moeten we nog eens goed lachen. Het is zo evident voor ons dat alles geplaveid is maar hier is het normaal dat minstens de helft op kiezelstenen te doen is. Lange reisdag richting Santiago en aansluitend Buenos Aires.  Help, wat een hels lawaai in Buenos Aires. Wat scheelt er aan onze overgevoelige oren? We worden wakker op de 9^e verdieping maar het lijkt alsof we naast de drukke weg liggen. Onze oren kunnen geen verkeersdrukte meer aan, wat een kabaal. We gaan op stap maar het kabaal in ons hoofd duurt gewoon verder. Tot we uiteindelijk in een rustig restaurantje verzeild raken. Blijkt ook dat de airco op ons appartementje niet werkt en dat bij een hittegolf van lekker 36 graden in de schaduw. Het worden enkele rumoerige en hete dagen. In die hitte gaan we op zoek naar het graf van Eva Perón op de Recoleta Cemetary. Dit is terecht één van de mooiste begraafplaatsen ter wereld. Net een dorpje met steegjes uitgestrekt over het oude kloosterterrein van de Iglesia de Nuestra Señora del Pilar. Van de 6.000 graven worden er tientallen beschouwd als nationaal monument. Het is er zelfs fijn toeven in een schaduw van 36 graden. En toch zijn vele graven vervallen, je ziet de kisten onder de vergane doeken gewoon staan in de mausolea. Ook de verse bloemen van Eva Perón hebben de hitte niet overleefd. Dit kerkhof ligt ook op één van de duurste gronden van Buenos Aires. In Puerto Madera hebben we een prachtige loft gevonden voor een prikje, hier kunnen we even tot rust komen na enkele dagen in de city canyons gezeten te hebben en bovendien werkt de airco hier ook. Het zijn de laatste dagen van een geweldige reis die we samen hebben mogen maken. Eindelijk krijg ik een heel erg klein beetje zijn om naar het koude en winderige België terug te keren. We dromen alvast van andere reizen in de nabije toekomst. Buenos Aires bruist van het leven maar aan deze kant van de stad is er een rivier en een open gedeelte dat rust brengt. We ontdekken de Puente de la Mujer, een verwijzing naar tango. We logeren nu in de buurt van Plaza de Mayo, het hart van Buenos Aires maar ook de plek van memorabele demonstraties en ik moet dan altijd denken aan de ‘Dwaze Moeders’ met hun witte kapjes die betogen voor hun verdwenen zonen. Geladen geschiedenis naast de Piramide de Mayo, het eerste nationaal monument. Ook de Casa Rosada springt hier uiteraard in het oog, het kantoor van de president. Het valt ons ook op hoe snel hier wordt gereden en helaas zie je dan ook wel eens een ongeval. Het goede nieuws is dat we alweer heel veel gewandeld hebben door de stad, voor ons de beste manier om de sfeer op te snuiven. We bezoeken ook de indrukwekkende Catedral Metropolitana waar onze huidige paus zijn carrière begon. Even verder langs de Avenida de Mayo vind je ook Palacio Barolo maar uiteindelijk zijn alle gebouwen hier imposant en heb je ogen tekort om de grootsheid te laten doordringen. Schril contrast met de zwervers en bedelaars op straat. We nemen ook de tijd om La Boca te bezoeken, een armere buurt langs de Riachuelo rivier met enkele toeristische en kleurrijke straten en het stadion La Bombonera natuurlijk waar Maradona ooit nog heeft gespeeld. We krijgen het advies om de gekleurde straten niet te verlaten maar kunnen het niet laten om toch even rond te wandelen. Lang duurt dat echter niet want die avond is er een risicomatch en de broeierige sfeer stuurt ons terug naar de gekleurde straten. We pauzeren in het kleine kunstmuseum Fundación Proa. La Boca is een mooie afsluiter en toont ons de uitersten nog eens. Maar zeker en vast een aanrader net zoals de hele stad, we gaan Buenos Aires missen. We gaan de zon en de manier van leven ook missen maar we nemen al het positieve mee naar huis voor het leven, dankbaar dat we deze reis hebben gedaan. De rugzakken zijn snel ingepakt en morgen vliegen we gewoon naar Brussel.

HOME SWEET HOME

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•